Czym bliżej do zaplanowanego na koniec września maratonu, tym więcej wątpliwości pojawia się w mojej głowie. Zastanawiam się przede wszystkim, czy dam radę przebiec ten dystans. Przebiec bez bólu i w zakładanym przez siebie czasie poniżej 3 h 30 min.

Wydawało się, że półtora roku na przygotowanie się „od zera do maratończyka” to szmat czasu. Ale tak mogłem myśleć co najwyżej ja - żółtodziób w bieganiu. Wydawało mi się, że w lipcu czy sierpniu będziemy w zasadzie gotowi do biegu, a do uzupełnienia pozostaną już tylko braki w technice czy prędkości. Rzeczywistość zaskoczyła mnie niczym zima drogowca.

Zostało mniej niż 1000 godzin. Zegar tyka, a w nas narasta przerażenie królewskim dystansem. Wychodzi z nas wszystko. Każdy odpuszczony trening, każde przekłamanie w diecie i każda kontuzja. Wszyscy mamy swoje małe grzeszki, których teraz żałujemy. Nie, nikt z nas się nie obijał. Staraliśmy się, jak tylko mogliśmy, jednak chyba już przestajemy wierzyć w to, że pokonanie tych ponad 42 km nie będzie wyzwaniem.

Program „Biegaj na zdrowie” już naprawdę zmierza ku końcowi, a ja po pierwszej panice nabieram pewności, że koniec, zgodnie z planem, będzie miał miejsce na mecie maratonu. I nie wiem, czy na zmianę mojego nastawienia ma wpływ wiara bliskich oraz dalszych znajomych, czy raczej to, że na ostatnim treningu przebiegłam już 28 km. Podejrzewam, że to suma obu czynników. To nie jest tak, że jestem pewna na 100%, bo różnie może się zdarzyć, ale mam w sobie mniej paniki, a więcej spokoju.

Przebiegłam połówkę, zmieniłam swoje ciało, nauczyłam się skupienia na tym, co najważniejsze. Zrozumiałam, że trzeba zrezygnować z wielu małych sukcesów, aby osiągnąć ten najważniejszy. Skupienie na dobrze określonym celu jest jedyną drogą do zwycięstwa. Ta zasada odnosi się do wszystkich wymiarów naszego życia.

Cała w duchu drżę, na zmianę - z ekscytacji i strachu, na samą myśl o przebiegnięciu 42 kilometrów. Bo jak to zrobić, kiedy najdłuższy z przebiegniętych dystansów liczy 26 km? Doświadczeni przyjaciele mówią mi: to dobrze i mądrze, że drżysz, bo maraton wymaga respektu, nie wybacza błędów albo srodze za nie karze, uczy pokory. Często w ich wspomnieniach pojawia się słowo „przetrwać“, co najmniej jakby mowa była o jakiejś wojnie – rzadko się do tego przyznaję, ale się stracham strasznie ☺.

Dobiegłem do 30. kilometra, zjadłem żel, wypiłem wodę. Zaczynał się mój maraton. 12 kilometrów, których nie zapomnę do końca życia. 12 kilometrów, które sprawiły, że pokochałem ten sport, zakochałem się w maratonie. Do dziś te ostatnie 12 kilometrów traktuję jako swojego rodzaju pojedynek. Raz to ja wygrywałem. Jednak czasami ponosiłem klęskę. Trudno powiedzieć, czy wtedy w Warszawie, w 2008 roku to była wygrana czy porażka. Na pewno była to niezapomniana walka, wymiana ciosów. Chwile zwątpienia i wzruszenia.