W liceum nie podzielałam problemów moich rówieśników, którzy nie mogli zdecydować się, jaki kierunek studiować. Ja przeczytałam już dawno temu, że jeżeli chcę zostać naukowcem biologiem, to najlepiej studiować biotechnologię. By zwiększyć swoje szanse na dostanie się na najlepszą uczelnię w Polsce według ówczesnego rankingu - Uniwersytet Warszawski - postanowiłam wziąć udział w olimpiadzie biologicznej. Dzięki niej otrzymałam indeks na wybrany kierunek. Marzenie spełnione? Oczywiście, tylko skąd wziąć pieniądze na utrzymanie się w Warszawie? Wtedy przypomniało mi się o ulotce, którą otrzymałam na finale olimpiady biologicznej: stypendium pomostowe dla finalistów olimpiad przedmiotowych, którzy pochodzą z małych miast i wsi. Po pierwszym roku otrzymałam jeszcze stypendium z Konkursu Prymus, a na trzecim roku stypendium na kurs językowy. Trudno opisać, co dały mi te stypendia. Czy dały spokój? Na pewno, finansowa stabilizacja pozwoliła w pełni cieszyć się studiami, nie martwiąc się o dodatkową pracę. Dzięki temu mogłam angażować się w działalność koła naukowego, stowarzyszeń naukowych, wolontariat na rzecz zwierząt, które od dziecka kocham. W każde wakacje uczestniczyłam też w praktykach w znanych laboratoriach, również zagranicą, by doskonalić swoje umiejętności.

Pochodzę z małego miasta i mam dużą rodzinę. Moi rodzice są już na emeryturze, a oprócz mnie studiuje moja siostra bliźniaczka. W takiej sytuacji niemożliwe było kontynuowanie edukacji bez pomocy materialnej. Miałam dużo szczęścia, że otrzymałam możliwość walczenia o stypendium i spełnienia swoich marzeń o studiach. Dzisiaj jestem inżynierem środowiska, a w przyszłym roku zdobędę kolejny tytuł – inżyniera budownictwa.

Pokazałem, że nie trzeba pochodzić z wielkiego miasta, mieć dostępu do świetnie wyposażonego laboratorium, by mieć wyniki. Wystarczy mieć głowę pełną marzeń, zeszyt i wyruszyć w teren. Praca badawcza nie była tylko przepustką do kolejnego etapu olimpiady, a pierwszą pracą naukową, czymś zrodzonym z pasji.

Pieniądze nie są najważniejsze, ale dla młodego naukowca są szansą na zaistnienie w świecie nauki. Medycyna jest dla mnie połączeniem zainteresowań biologicznych z chęcią pomagania innym. Gdy byłem dzieckiem, zespół lekarzy uratował mi życie, więc przyszedł czas, żeby się odwdzięczyć, ratując je komuś innemu. Wierzę, że dobro dane drugiemu człowiekowi wraca do nas z podwójną siłą.

Dziś jestem prawie absolwentem X edycji Programu Liderzy PAFW, prowadzę aktywnego NGO’sa, uczę kolejne osoby zaangażowania społecznego i pokazuję możliwości rozwoju, kończę wymarzone studia, mam wizję, konkretne plany drogi naukowej i edukacji prawnej w Polsce. Jestem przekonany, że nie byłoby mnie w tym miejscu mojego życia, gdyby nie Program Stypendiów Pomostowych, pokazujący, że wartościowe działanie i rozwój osobisty są możliwe również wtedy, gdy pochodzi się z małej miejscowości, a w portfelu brak pieniędzy na utrzymanie w mieście akademickim. Tę możliwość oferuje program, który pomaga finansowo absolwentom szkół średnich, oraz organizacje, udostępniające studentom płaszczyznę do samodzielnego działania. Dzięki nim oraz własnej determinacji można przewidywać przyszłość.

Nie wszystko było piękne i kolorowe. Nieraz nie miałam siły, wątpiłam, że zrealizuję mój cel. Wy byliście moją iskierką, która rozpaliła pożar! Dzięki temu, że daliście mi możliwość rozwoju, skoncentrowania się na nauce i zdobywaniu międzynarodowego doświadczenia, teraz ja mogę dać cząstkę siebie dzieciom, które nie mają takich możliwości, jak my. Jadę do Afryki! Będę spełniała marzenia, pomagając innym!