Ogrom serc w naszych zespołach jest tak wielki, że co roku podnosimy sobie poprzeczkę, dobierając więcej rodzin i robiąc coraz więcej paczek. W tym roku pod swą opieką mieliśmy trzy rodziny, a suma paczek, jaka nam wyszła - wraz z dwiema tonami węgla - to 61 ogromnych pudeł, często nie do podniesienia. Sama organizacja Paczki, finał akcji i odwiedziny rodziny dają mi dużo energii do dalszego działania, a przy tym integrują ludzi i otwierają serca. Pani Janinka od 10 lat w samotności i biedzie walczy z nowotworem. Jej wielka radość, którą udało się nam osobiście zobaczyć, przeplatająca się ze szczerym wzruszeniem pokazała nam, że dla takich chwil warto żyć, że takim ludziom warto pomagać, i że nasze troski oraz kłopoty są niczym w porównaniu z trudami życia codziennego osób, o których często nie wiemy, choć są tak blisko nas. Jak to napisał mój Tato: „Dobroczynność sama w sobie jest nagrodą”, więc ja takich właśnie nagród pragnę zbierać w swoim życiu jak najwięcej.

Jak rozmawiałam z przyjaciółmi, z którymi przygotowywałam paczkę, to mówili wprost, że lepiej spędza im się święta i milej siedzi przy stole wiedząc, że jakaś rodzina dzięki nim też ma prawdziwe święta. Inni mówili, że czytanie listy potrzeb sprowadza ich na ziemię, że zauważają, jak wyolbrzymiają swoje problemy i oczekiwania, a jak niewiele potrzebują inni. Ja z kolei za każdym razem czuję te same emocje. Łzy radości i łzy współczucia towarzyszą mi stale podczas wizyt u obdarowywanych rodzin. Uwielbiam te chwile przy pakowaniu paczek i upychaniu ich w samochodzie, tę troskę, czy aby na pewno wszystko się spodoba i czy ubrania będą pasować… Dla mnie osobiście najważniejsze jest, że paczkę robimy nie tylko ze znajomymi, ale także z moją rodziną. Moi studiujący synowie co roku dorzucają jakieś pieniądze ze swojego kieszonkowego, potem wspólnie wszystko pakujemy i co roku chłopaki, razem z moim mężem, pomagają wolontariuszom przewieźć paczki do wybranej przez nas rodziny. Przy okazji, będąc już w magazynie, pomagają w transporcie paczek także do innych rodzin. Mam nadzieję, że taki nawyk pomagania już w nich zostanie.

To niesamowite, ile radości i uśmiechu można podarować drugiemu człowiekowi, robiąc tak niewiele. Spotkanie z rodziną uświadamia, że trzeba pomagać tym, dla których los nie jest łaskawy i warto to robić. Choćby po to, żeby zobaczyć roześmiane i skaczące z radości dzieci. To też duża lekcja pokory. Często nie doceniamy tego co mamy – pełna rodzina, zdrowie, godne warunki do życia. Niestety nie wszyscy mają to szczęście.

Najpierw czułam delikatny niepokój i ciągle się zastanawiałam, co zastanę na miejscu i czy faktycznie dobrze robimy, że jedziemy zawieźć paczkę osobiście. Potem, jak już dojechaliśmy na miejsce, odczułam ogromny przypływ energii i szczęście, że możemy się dzielić i pomagać innym. Widzieliśmy, że ci ludzie czekali na tę paczkę i widzieliśmy, jak bardzo są wdzięczni za pomoc. Łzy same napływały do oczu, więc robisz wszystko, żeby się uspokoić. Kiedy wszystkie paczki zostały już przekazane, życzenia złożone, wracaliśmy do domu. Czułam, że zrobiłam coś dobrego i wiem, że za rok zrobię to samo, bo są ludzie, którzy naprawdę potrzebują pomocy. Co mi dała Szlachetna Paczka? Dała mi mnóstwo radości i satysfakcji, dała chwile wzruszenia i poczucie, że zrobiło się coś dobrego. Myślę, że udział w Szlachetnej Paczce sprawia, że wszyscy staliśmy się troszeczkę lepsi, bo bezinteresowna pomoc w dzisiejszych czasach to „towar” cenniejszy niż złoto.

Dostarczałam Szlachetną paczkę Biura Rachunkowości do magazynu w Bychawie. Po raz pierwszy zdarzyło mi się, że obdarowana rodzina zaprosiła nas do siebie. Cztery kosze zakupów przedświątecznych nie oddadzą jednego procenta radości, jaką można czuć widząc uśmiech, zadziwienie i ciekawość dzieci patrzących na kolejne paczki wnoszone przez strażaków ochotników. Były uściski i łzy radości mamy, były podskoki i ogromne oczka sześcioletniej Hani, była radość nastolatka, były zdjęcia taty, który od roku leży w szpitalu, ale wraca do domu na święta. Wiem, że w tej rodzinie będą one wyjątkowe, a nasze prezenty tylko je umilą! Dla mnie to prawdziwe przygotowanie do Bożego Narodzenia. Moja rodzina wracała do domu w ciszy, każdy myślał sobie sam – może porozmawiamy o tym przy wigilijnym stole…

Zawsze staram się dostarczać paczki osobiście do rodziny. Jest to niesamowite przeżycie. Pierwszy raz, trzy lata temu, nie dałam rady - płakałam. Teraz jestem już uodporniona. W tym roku było ciężko, bo rodzina mieszka w strasznych warunkach. Będę starała się pomagać im na bieżąco. Zachęcam wszystkie osoby do odwiedzania takich rodzin. Zwłaszcza tych, którzy z różnych przyczyn niechętnie pomagają. Co się zmienia? Zupełnie inaczej patrzysz na życie! Przestajesz przejmować się bzdurami. Budzi się współczucie i chęć pomocy. Ja często wracam pamięcią do tych rodzin i myślę sobie: jak oni mają się teraz? Czy coś się zmieniło, czy jest im lepiej?

Szlachetna Paczka wszystkich nas ubogaca, skłania do głębszych przemyśleń - nie tylko okołoświątecznych, ale również takich życiowych. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zsyła na nas energię, która napędza do działania we wspólnym celu – jednoczy nas! Sprawia, że zaczynamy dostrzegać coś więcej, niż czubek własnego nosa i listę zakupów na Wigilię. Nagle okazuje się, że pomagając innym, pomagamy samym sobie. Naszą wybraną rodziną była pani Klaudia, którą udało nam się odwiedzić w domu. Jest to mały pokoik, w którym pozwoliła jej zamieszkać pewna starsza pani. To cały jej świat. Każdy z nas przycupnął na pufie, czy kawałku wersalki i obserwował, jak świecą jej się oczy, gdy rozpakowuje każdy karton z kolorowego papieru. Kto to wie, kiedy ostatnio dostała jakiś prezent… Wyciągała i oglądała każdą rzecz z osobna, przymierzała żakiet, płaszcz i szalik. Nie potrzeba nam było żadnych słów... Wzruszeń moc...