A gdyby tak na Ukrainę? Pomysł zaiskrzył w głowie Kamila Dąbrowy. Siedzieliśmy w dostojnych fotelach Polskiego Radia we trzech, z Wojtkiem Staszewskim i aż zaczęliśmy przebierać nogami. To co, sztafeta, jaką zrobiliśmy w Polska Biega? Do Kijowa?

Ukraińcy wciąż walczą w swoim Powstaniu, ich Niepodległość wciąż się rodzi, bardzo boleśnie. 18 listopada ruszamy! Mam zaszczyt być w pierwszym zastępie. Chciałbym kiedyś pobiec w Kijowie w ich Biegu Niepodległości, chciałbym, żeby był tak radosny, jak ten nasz, by towarzyszyło mu takie samo poczucie bezpieczeństwa. 21 listopada wbiegniemy wszyscy do Kijowa, ale to my będziemy kibicami, to my będziemy ich wspierać, z pokorą i szacunkiem przebijać im piątki, będziemy w tym dniu i w każdym kolejnym dopingować. Z całego serca!

Mój partner jest Ukraińcem. Nikt do nas nie strzela, ale wojna wkroczyła do naszego domu, jest tematem przy kolacji, obnaża absurd codziennych czynności. Ten bieg to podziękowanie dla setek aktywistów, którzy organizują życie Ukrainy, zastępując niewydolne państwo. I hołd dla tych, którzy zgłosili się do wojska. Nikt z nich nie urodził się dla wojny! Następną sztafetę zorganizujemy do Doniecka. To dopiero będzie!

Zawsze marzyłem o wędrówce przez Ukrainę - kraju zagadkowym, magicznym. Kiedy pojawiła się propozycja biegu, nie wahałem się ani sekundy. W biegu przyswaja się widoki jeszcze lepiej niż w marszu, bo jest intensywny kontakt z ziemią i umysł jest chłonniejszy. A Ukraina to właśnie ten kraj, który chcę sobie przyswoić i o którym wciąż myślę, bo tam decyduje się los Europy. Na dodatek, pobiec z Polakami - zwariowanymi romantykami, którzy może już jako ostatni na świecie wierzą w potęgę gestu? Nic lepszego nie mogło mi się przytrafić.

Dla mnie bieganie to wolność. Rok 2014 jest rokiem ważnych rocznic: wyborów ‘89, wstąpienia Polski do NATO i Unii Europejskiej. Słowo „wolność” nabrało szczególnego znaczenia, gdy rok temu na kijowskim Majdanie Niezależności zakiełkowała nadzieja na pozytywną, proeuropejską zmianę dla Ukrainy. Snajperzy Berkutu próbowali tę nadzieję zabić. Zginęli ludzie. Dlatego postanowiłem pobiec, w geście pamięci i solidarności z Majdanem, z Ukrainą.

Sytuacja jest dramatyczna, już jest bardzo zimno. Widzieliśmy jak ludzie marzną w pomieszczeniach, w których tymczasowo żyją. Brakuje jedzenia. Widzieliśmy dzieci, które nie chodzą do szkoły, plączą się wśród dorosłych, na podwórkach ośrodków, w których umieszczono uchodźców. To są często ośrodki wakacyjne, bez ogrzewania. Wiele z tych osób może nie przeżyć zimy - zwłaszcza osoby starsze, chore. Tym bardziej, że nie ma lekarzy, leków, przychodnie są nieczynne.