Fundacja PZU pomaga nie tylko organizacjom, ale również osobom fizycznym poszkodowanym przez los. Takim niesamowitym dla mnie przypadkiem była sprawa 15-letniego chłopca potrąconego przez tira, gdzie rodzice zwrócili się z prośbą o pomoc w sfinansowaniu rehabilitacji. Chłopiec, zaraz po wypadku, trafił do Polskiego Centrum Rehabilitacji Funkcjonalnej VOTUM w Krakowie w stanie bardzo ciężkim, bez kontaktu. Zarząd Fundacji postanowił pomóc, a po 3 miesiącach otrzymaliśmy informacje, że chłopiec wraca do zdrowia, nawiązuje kontakt z otoczeniem, zaczyna mówić, choć wydawało się to prawie niemożliwe. Takich przykładów pomocy w ciągu tych lat są dziesiątki.

Najciekawszy projekt, jaki pamiętam i otworzył mi oczy na niepełnosprawność, to projekt „Taekwondo i Teatroterapia” realizowany przez Marka Budzyńskiego, Regionalnego lidera Wolontariatu z Lublina. Pamiętam go doskonale, ponieważ zobaczyłam, jak wygląda codzienna praca z dorosłymi osobami niepełnosprawnymi. Dotychczas nie zdarzyło się, żebym miała tak liczną grupę niepełnosprawnych wokół siebie. P. Marek prowadził z nimi trening taekwondo, a ja w tym czasie miałam okazję porozmawiać z ich rodzicami. Opowiadali, jak z pomocą przedstawicieli Fundacji Teatroterapia Lubelska uczyli swoje dzieci samodzielności, np. samodzielnie dojeżdżać na warsztaty, ile przystanków, na którym wysiąść, jak opiekun jechał w drugim końcu autobusu i obserwował czy podopieczny wysiada tam, gdzie trzeba, potem jak matka wsadzała córkę do autobusu, a opiekun czekał na przystanku i co się działo, jak nie dojechała do umówionego miejsca, akcje poszukiwawcze i tak dalej… to jest naprawdę ciężka praca. Najbardziej urzekły mnie relacje pomiędzy podopiecznymi, terapeutami i rodzicami. Wszyscy się znają, przygotowują w siedzibie Fundacji posiłki, zaprosili mnie na pierogi, które gotowali, pilnują tego, aby jeść wspólnie przy jednym stole, wspaniała atmosfera, ogromny szacunek dla siebie nawzajem, bardzo ciepło wszyscy odzywają się do siebie, pomagają sobie nawzajem, ale mądrze i jednocześnie nikt nikogo w niczym nie wyręcza, wymagania stawiane są zarówno chorym jak i zdrowym.

Zanim organizacje przystąpią do realizacji projektów, przyjeżdżają do nas, do centrali na szkolenie. Mówimy im o zasadach korzystania z dotacji i wspólnie przechodzimy przez zapisy umowy, dajemy im też wskazówki, jak potem taką dotację rozliczać i co robić, jak pojawią się problemy z realizacją projektu. Ponieważ koordynuję projekty, to od zeszłego roku takie szkolenia prowadzę ja. No i podczas tego szkolenia w tym roku w sierpniu jak zwykle opowiadałam, że jak zadzieje się to czy tamto, to trzeba zrobić tak i tak, ale żeby się nie martwili, że najważniejsze jest to, żeby się komunikować, jak jest problem, bo wtedy jeszcze można coś zrobić. No i generalnie my rozumiemy, że jak projekt trwa kilka miesięcy, to różne rzeczy się zdarzają i wszystko da się zrobić tak, żeby było dobrze. Podstawą jest jednak to, żebym wiedziała, że jest jakiś kłopot, więc podaję mój telefon i e-mail i mają dzwonić. Na co jedna z pań odpowiedziała, że ona była przerażona, bo jeszcze nie mieli takiej dużej dotacji, a do tego Fundacja PZU wydawała jej się częścią takiej wielkiej, poważnej korporacji z Warszawy i nawet przyjazdem na to szkolenie się denerwowała, a tymczasem ona przyjechała i czuje wsparcie mimo, że jeszcze projekt się nie zaczął. Mają różne dotacje z innych organizacji czy instytucji i nie przypomina sobie, żeby ktoś traktował ich tak po partnersku, mimo, że są taką małą organizacją, zapewniając, że gramy do jednej bramki, bo najważniejsze są te dzieci, które z projektu skorzystają. To mnie bardzo ujęło :)